شهید فروشی

ایران فانوس، 23.04.2017

مجاهدین خلق طی عمر پنجاه ساله شان از هیچ ابزار و حربه ای به اندازه شهید استفاده بهینه نکردند. آنان استفاده هایی که از شهدایشان کردند، از زنده ها نکردند. به جرئت می توان گفت، اگر این دستگاه طی سالیان دراز شهید تولید نمی کرد، قادر به ادامه بقاء نبود و امروز وجود نداشت.

آنان اولین بار موضوع شهید و شهیدنمایی را بعد از انقلاب 1357 که از زندان آزاد شده و حرف جدیدی برای گفتن نداشتند، علم کردند. از شهدایی که در زندان شاه مقاومت کرده بودند، کتاب و داستان ساختند تا بخشی از نیروهای انقلاب را جذب کنند که در این رابطه موفق عمل کرده و موفق شدند.

به دنبال چنین موفقیت و مفت خوری از سرمایه مردم بود که سران مجاهدین تولید شهید را در دستگاه و استراتژی جدید خود قرار داده و به تبلیغ و تکثیر آن پرداختند. شهدای مجاهدین ظاهراً دارای ارج و قرب و نماد مبارزه و مقاومت و فدا و صداقت و الهام و انگیزه، شمرده می شدند و هیچگاه طی این مسیر شهداء به عنوان خسارت و تلفات و نقض و معایب و بی لیاقتی فرماندهان و رهبران، مورد بحث و بررسی و تحلیل و تفسیر قرار نگرفتند بلکه برعکس، شهدا اهرم فشار و حربه رهبران سازمان علیه دشمن و نیروهای داخل و ابزاری جهت ابراز وجود و مظلومیت و مشروعیت و جنگ در محافل عربی و غربی مورد استفاده قرار گرفتند.

در ادامه راه شهدای مجاهدین در هاله ای از قداست و به نفع جنگ و رهبری، کتاب شد و لیست این کتاب دست به دست برای سیاه نمایی دیگران و جذب نیرو و جلب حمایتهای مالی و سیاسی، مورد استفاده قرار گرفت. مسعود رجوی عامل و مسبب اصلی، شهدای مجاهد را نه به عنوان نقطه ضعف بلکه نقطه قوت خود و جنگ، لیست کرد و وقتی که در سال 1365 وارد خاک عراق شد به قبور امامان شیعه رفته و در کنار حرم امام حسین هل من ناصر ینصرنی، سر داد و در سامراء با ضجه و فغان به امام دوازدهم شیعیان خطاب کرد که این هدیه ناقابل از آن توست و اینها برای تو و در راه تو شهید شدند. آن روز بسیاری این فریبکاری و شهید دزدی و شهیدنمایی مسعود رجوی را باور کردند، در حالیکه امروز ثابت شد، پس از اهدای کتاب شهدای مجاهدین توسط مریم قجر به جان مک کین سناتور آمریکایی در تیرانا، مجدداً ثابت شد که کتاب شهدای مجاهدین توسط رهبرانش به تناسب زمان و مکان مورد سوء استفاده و ابزار پول و قدرت قرار گرفته و می گیرند.

شهدایی که در دل و در سر شور دیگری داشته و هرگز گمان نمی کردند که رهبران شان پس مرگ نیز دست از سر آنها بر نمی دارند و راحت شان نمی گذارند. شهدایی که در داخل تشکیلات، سوخت اصلی و انگیزه و روحیه نیروهای ضعیف و باعث حذف و نابودی نیروهای معترض به کار گرفته می شدند و هر از گاه که کفگیر به ته دیگ می خورد، استراتژی مرگ و مظلوم نمایی با شعار بیا بیا، نیروهای عراقی را تحریک و ناگزیر به حمله به نیروهای اسیر و محبوس در قرارگاههای اشرف و لیبرتی، می کرد تا با تولید شهدای بیشتر ضمن روحیه دادن به نیروهای روحیه باخته، اربابان خارجی را مجاب به حمایت مالی و سیاسی از خود کند. مسعود رجوی به نیروهایش مکرر اذعان می داشت که برای هر کدام از شما من صد شهید داده ام. او راست می گفت، او سرمایه ای جز این نداشت و از خود چیزی نداشت تا نیروهایش را سرکوب و ناچار به ماندن کند. او محک و معیارش در رابطه با نیروها و دشمنان و دیگران، تعداد شهداء بود. شهدایی که در عراق بدل به گورستان مروارید شدند، گورستانی که جهت شماتت و سرکوب اعضای ناراضی، استفاده می شد و هر آن کس که توان جنگیدن نداشت، به مزار مروارید می بردند و با سرکوفت از او می خواستند که انتقام خون این همرزمان را جز شما چه کسی باید بگیرد.

در عملیات فروغ جاویدان/مرصاد، که مسعود رجوی همه ظرفیتهای خود را به کار گرفته بود و پس از تحمل تلفات سنگین یعنی بیش از 1400 تن که بی شک در یک قاعده نظامی و سیاسی، می بایست عاملین و رهبران مورد مواخذه و محاکمه قرار می گرفتند و از دور خارج می شدند، ولی او به تجربه و دانش قبلی، همچنان شهدای مجاهد را جهت بهره برداریهای مختلف، بالا بردن مقام و منزلت خود و سرکوب معترضین و روحیه دادن به نیروهای روحیه باخته و کسب حمایتهای مالی و سیاسی و سیاه نمایی دیگران، استفاده می کرد.

اهدای کتاب شهدای مجاهد توسط مریم قجر به یک آمریکایی هرچه معنا دهد، یک چیز را فراموش نکنیم، رهبران مجاهدین تا حال هر آنچه داشتند پیش پای اربابان شان فروختند و خوردند و آخرین ارزش و سرمایه شان لیست شهدای شان بود که آن هم چنین ارزان در معرض فروش می گذارند. شهدایی که اگر زنده می بودند، لاجرم هر کدام انگیزه ها و توانمندیهایی داشتند و هر یک می توانستند مدارج علمی و سیاسی و مدیریتی داشته باشند. بعضی ها در عرصه های علمی و سیاسی و هنری و یا حداقل می توانستند خانواده ای را حمایت و سرپرستی کنند، ولی حیف و صد افسوس که این چنین ملعبه دست بیگانگان و وطن فروشان، قرار می گیرند.

البته ما همیشه حساب رهبران شهیدفروش و گروگانگیر را با حساب نیروهای اسیر و شهدایشان، جدا کرده و خواهیم کرد. آنان فرزندان و سرمایه های مردم بودند که اگر در یک حزب و تشکیلات مردمی به سر می بردند، دارای قابلیتهای زیادی برای خود و جامعه شان بودند. ولی هیهات که رهبران مجاهدین آنان را پوششی جهت بی لیاقتی و خیانتهای خود کرده و چنین سهل و آسان نزد محافل بیگانه مورد حراج قرار می دهند تا چند صباحی مورد مظلومیت و حمایتهای مالی و سیاسی این و آن قدرت قرار گیرند.

کانون سیاسی/ فرهنگی ایران فانوس